Nieuwe weken, nieuwe ervaringen

Ik ben overgestapt van klas op stage.. Ik loop nu in klas 3 stage, dit is ongeveer groep 5. Ik heb deze keuze gemaakt omdat ik het niet echt naar mijn zin had bij de kleuters. Ik zat daar veel stil en er was niet veel te doen voor mij. Ik wilde graag meer doen, zoals activiteiten of lesjes geven. De kleuters begrijpen vaak niet wat je bedoeld of zijn heel stilletjes. Ze zijn super schattig, maar ook wel brutaal en agressief. Ze slaan elkaar en kunnen de leerkrachten (of ons) soms ook wel een tikkie verkopen.
In klas 5 heb ik het nu super naar mijn zin. De kinderen zijn leuk en de lerares die voor de klas staat is leuk! Ik sta samen met Amber voor deze klas. We hebben een tekenactiviteit gedaan. We hebben een kalender met de leerlingen gemaakt. Ze moesten hun naam op een gekleurd papiertje schrijven/tekenen en daarbij hun geboortedatum. Ook mochten ze zichzelf er nog bij tekenen als ze dat wilden, of ze mochten het blaadje verder leuk decoreren. Het is bizar om te zien hoeveel kinderen hun geboortedatum niet weten. Ik had als voorbeeld March 2003 op het bord geschreven, en opeens waren heel veel kinderen in maart jarig. Ik vond dit wel erg om te zien, hoe vieren zij nu hun verjaardag, wordt dat zomaar op een dag gevierd, of wordt het helemaal niet gevierd? Vragen die we allemaal nog kunnen stellen in de laatste paar dagen. We hebben nog maar een paar dagen stage, we zijn ook nog een paar dagen vrij, omdat klas 6 examens heeft en er nog een feestdag is. Op die feestdag gaat de hele school marcheren op een veld. Super leuk, ze zijn al aan het oefenen elke ochtend en het ziet er heel leuk uit! Ook wij gaan mee marcheren! Haha, ik ben benieuwd.
Amber en ik hadden het idee om alle schoolborden in de school schoon te maken. De borden zien er echt niet uit, en alles wat er op de borden staat geschreven, kan er zomaar al maanden op staan. Terwijl wij gewend zouden zijn om alles gewoon de dag zelf nog van het bord af te halen en het gelijk schoon te maken. Nee, dat werkt hier niet zo. Lekker makkelijk… We hebben de helft van de borden al gedaan en maandag gaan we de andere helft doen.
Ook hebben we een paar computerlessen gegeven. De leerlingen moesten een zin of alleen hun naam typen, en dit vonden zij al heel moeilijk. Dit hebben we gedaan met klas 1 (groep 3). Toen we een andere dag een les wilden geven, lag de stroom eruit, dus toen ging het hele feest niet meer door. Hier zijn ze ook heel makkelijk in, want dan doen we het toch gewoon de volgende dag, of gewoon niet meer. Want we hebben na dit nog maar 1 keer een computerles gegeven, en verder wordt er ook niets meer over gezegd.


Verder hebben we weer genoeg dingen gedaan en gezien! Ik ben met Amber, Naomi en Jacoline naar een heel primitief ziekenhuisje geweest. Hier gingen wij heen met een aantal dokters uit het ziekenhuis. Het was heel interessant om te zien, ze gingen baby’tjes prikken en er was een consult. Ook was er een zwangere vrouw, ik mocht ook de hartslag van het baby’tje beluisteren met een ouderwets ding. Ik moest de ene kant tegen mijn oor houden en de andere kant op de buik duwen. Best wel gek als je dat nooit doet, ik was wel een beetje bang dat ik dat ding te hard tegen de buik duwde en dat ik die vrouw pijn deed. Maar ik heb er niets over gehoord dus ik dacht dat het wel goed was. Het was heel interessant om een hartslag van een baby op zo’n manier te beluisteren. Er was ook een consult waar de dokter bij een baby’tje ging testen of hij malaria had. Ik zat best wel met zenuwen op de uitslag te wachten, want ik was bang dat het negatief nieuws zou zijn. Het was gelukkig niet zo. Het baby’tje had geen malaria, dus ze gingen verder uitzoeken wat het dan wel kon zijn. Ik weet niet wat het uiteindelijk was, want we gingen nog even bij een schooltje in de buurt kijken. Niet zo’n heel groot schooltje, er waren 6 klassen en 4 lokalen. Klas 1 en 2 waren apart. Klas 3 en 4 zaten bij elkaar en klas 5 en 6 ook. 4 klassen, en 2 leerkrachten, waarvan er 1 ons begeleidde en erna weer terug naar het ziekenhuisje ging. Maar 1 leerkracht dus, voor heel de school. Ik weet niet precies hoe ze het oplossen, maar ik vind het bizar dat er maar zo weinig leerkrachten zijn en toch nog zo veel klassen. De klassen en leerkrachten vonden het wel super leuk om ons te zien en hoopte dat we nog een keer terug zouden komen. Dat werd wel een beetje lastig, want de reis ernaar toe was een hele ervaring. Met een 4weeldriver over best wel glibberige paadjes en bergen op en af. Maar we zijn er veilig gekomen en veilig weer terug gekomen.
We hebben afgelopen zondag het ‘familiehuis’ van een leerkracht op school gezien. De juf waar ik nu bij in de klas sta. Super leuke juf, vrolijk en legt ook veel dingen uit. Ze had aan Andre aangegeven dat zij haar huis wel aan ons wilde laten zien en daar vlakbij ook een waterval. Super mooi om die waterval te zien, en eindelijk een keer geen hele tocht totdat je bij de waterval bent. Ook hebben we haar zus ontmoet.
Toen we bij het huis waren, kregen we wat lekker fruit te eten en liet ze haar huis zien. Ze hadden ook cavia’s. Het waren er ongeveer 8 en ze hadden ze om ze later te slachten en op te eten. Dan moet je onze groep niet zien, want Jacoline en Naomi wilden heel graag nog een keer een dier slachten. Ook hadden ze bij haar huis een heleboel kippen. Nou hopsakee, cavia mee, 3 kippen mee en weer naar huis. We hebben op de binnenplaats 3 kleine schuurtjes, cavia in het ene hok, de 3 kippen in het andere hok. 1 kip hebben we naar het weeshuis gebracht, zodat zij die kunnen slachten en eten (als de zuster het niet afpakt, want de zuster van het weeshuis blijkt nogal veel af te pakken van wat ze krijgen).
De eerste avond gelijk de cavia geslacht (door Naomi en Jacoline) en gegeten. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om dat beestje te eten, dus ik heb het ook niet gegeten.
Twee dagen erna hebben Naomi en Jacoline samen met McDonald de kippen geslacht en we hebben er al 1 gegeten. Die heb ik wel op, en die was ook super lekker! De andere hebben we ingevroren en daar gaan we een keer kippensoep mee maken.

Andre is 10 dagen langs geweest, en hij heeft veel voor ons kunnen regelen en doen!
We hebben besloten om 8/9 dagen eerder weg te gaan uit Njinikom om nog wat meer van Afrika te kunnen zien. We gaan een paar dagen naar Bamenda, en daarna gaan we door naar Limbe, daar is een strand en is heel toeristisch. Dus daar hebben we genoeg te doen. De laatste twee dagen verblijven we in Douala, de plek van waar we vliegen. Ook gaan we nog een dag naar Kribi, daar is ook strand en is ook toeristisch. De laatste dag blijven we lekker in Douala, aan het zwembad, en deze hele reis nog een keer met zijn allen terug beleven.
Helaas heeft Naomi B besloten om met Andre mee naar huis te gaan. Haar moeder was langs geweest in Afrika, en het afscheid viel haar zwaar. Naomi had het al best wel zwaar met de heimwee, en ze vond het niet meer leuk dus heeft ze besloten haar ticket om te boeken. Ik heb er over gedacht om met haar mee te gaan, omdat we samen een afspraak hadden om het samen af te maken. Maar ik heb dit niet gedaan. Ik heb het naar mijn zin, en ik heb zin om deze laatste weken nog af te maken! Ik vind het wel een dappere keuze van haar, en ik vind het knap dat ze het nog zo lang heeft volgehouden.
Ondertussen was mijn broertje nog jarig en zijn mijn oom en tante getrouwd. Twee dagen waar ik niet bij kon zijn en dat ik ook wel zwaardere dagen had. Maar ik heb geweldige mensen om mij heen die mij erdoorheen trekken. Ze zeggen dat je na 6 weken in een andere omgeving te zijn geweest helemaal gewend bent, en dat is echt zo. Ik heb mijn plek gevonden (had ik al eerder dan 6 weken) en ik heb het naar mijn zin. Het is een top groep en ik heb zin in de laatste weken! Maar ik kan ook niet wachten om weer naar huis te kunnen gaan en iedereen weer lekker te zien en te kunnen knuffelen!

Ik heb een goed gesprek gehad met een non. Hoelang zij erover heeft gedaan om non te worden, waarom ze voor deze keuze heeft gekozen. Dit is de matron (hoofd non). Ze heeft er 12 jaar over gedaan om te zijn waar ze nu is. Op haar 18e heeft besloten dat ze geen man wilde en geen kinderen. Maar dat zij heel haar leven volledig aan God wilde geven en niets anders wilde. Toen zij het op haar 18e tegen haar moeder vertelde, was haar moeder heel boos en begreep het allemaal niet. Begrijpelijk, ik zou de reactie van mijn ouders niet willen weten als ik dat nu al zou beslissen. Wel vind ik het super knap als je zo een beslissing kunt maken, en dat op zo’n jonge leeftijd. Ze is getrouwd met God en heeft een super mooie zilveren ring met een kruisje erin. Die moest zij ook verdienen. Je moet als je non wilt worden alles verdienen, je ‘hoedje’, je jurk, je ring. Echt alles. En zij heeft hier 12 jaar over gedaan. Bizar. Zo jong en dan al die keuze kunnen en willen maken. Wat een passie voor God heb je dan!!
Ik vroeg aan haar (sister Oliv) of ik een keer zo’n jurk en ‘hoedje’ op mocht. Ze moest natuurlijk super hard lachen, want dat mocht niet. Je moest dat verdienen en het is persoonlijk. Niemand anders mag dat aan, het is echt alleen van jou zelf. Toen we dit gesprek hadden gehad, moest ze naar een kerkdienst. De nonnen hebben elke avond om 6 uur een kleine kerkdienst waar zij wat zingen en bidden met elkaar over van alles en nog wat. Over de studenten, over het ziekenhuis, de school, de mensen die God (nog) niet kennen etc.. We gingen mee naar die dienst, super bijzonder. Daarna heeft sister Oliv ons nog een beetje rondgeleid in hun ‘gebied’. Er is ook nog een klein gebouwtje waar je heen kunt gaan als je alleen wilt bidden. Daar gingen we naar binnen. Er stonden 9 of 12 kleine stoeltjes met kussentjes ervoor. Een soort openhaard helemaal voorin met een kistje erop waar Jezus in zat. Ik begreep het niet helemaal, maar het idee is bijzonder. Sister Oliv zei dat we moesten gaan bidden, gewoon voor ons zelf, en het maakte niet uit wat. Aan het einde heeft zij ook nog voor ons gebeden. Een hele bijzondere ervaring, en ik ga zeker vaker naar zo’n kleine kerkdienst! Want op zondag naar de kerk gaan, gaat hier ook niet echt.

Afgelopen zondag hebben we paardgereden. Súúper gaaf!!! Toen ik klein was heb ik wel 1 of 2 keer op een paard gezeten, maar ik vond het altijd eng en heb het daarna niet meer gedaan. We mochten kiezen of we begeleiding wilden tijdens het rijden. Er ging dan een jongetje voor het paard lopen met een touw, en als je eenmaal onderweg was, achterop zitten. Ik heb ervoor gekozen om geen begeleiding te nemen. Ik dacht; als er iets gebeurd, zijn er zat mensen om me heen om me te redden. Het ging super goed. Ik hoorde dat ik het beste paard van allemaal had, dus dat ging super goed! Toen we eenmaal onderweg waren, ging mijn paard opeens rennen en hinniken. Ik schrok me rot. Er was aan de overkant van het veld waar we reden, nog een veld. Het bleek dat daar zijn vrouwtje rond liep en dat mijn paard daar graag heen wilde. Dat was voor mij best wel gevaarlijk. Dus er kwam iemand bij mij lopen en tijdens dat stuk heeft hij mij begeleidt. Hij zei dat het heel gevaarlijk voor mij was om op dat stuk alleen te rijden omdat dat paard niet luistert als hij echt iets wil. Het zou toch wat zijn, rent dat paard opeens in volle galop naar dat andere veld toe met mij op zijn rug. Ik zie het al helemaal voor me. Maar dat is niet gebeurt, gelukkig. Het is allemaal super goed gegaan. En ik vond het echt een super gave ervaring en het was een super mooie omgeving!
De laatste week in het hotel in Limbe, kunnen we waarschijnlijk ook paardrijden. Misschien wel op het strand, want het hotel waar we zitten ligt aan het strand. Als dat zo is ga ik daar ook nog een keer paardrijden!

We zijn nog naar de doven school in Mbingo geweest. De school waar we als eerst heen zouden gaan. Het was bijzonder om te zien. De kinderen konden echt alleen maar gebarentaal en konden ook niets zeggen. We hebben een kleine rondleiding gekregen bij de school en de kinderen hebben nog een liedje voor ons ‘gezongen’. Het waren veel gebaren en een beetje geschreeuw, want die kinderen kunnen elkaar en zichzelf natuurlijk niet verstaan. We konden geen rondleiding krijgen door het ziekenhuis omdat het een vrije dag voor iedereen was. Maar als het goed is kunnen we nog een keer gaan om ook een rondleiding door het ziekenhuis te krijgen. Het is een super groot terrein met heel veel gebouwen, dus ik vind het wel interessant om daar nog een keer heen te gaan en naar het ziekenhuis te gaan kijken.

Weer een tijdje geleden na mijn laatste blog, maar zo hebben jullie elke keer wat te lezen!
Over 3 weken zit ik lekker thuis, maar tot die tijd, ga ik nog lekker genieten van de natuur, de mensen en de dingen die ik kan doen hier!

Dikke kus en knuffel en tot snel!